As wy al fan tafel binne sit Dochter noch oan har toetsje. Yntusken binne wy safier dat wy gewoan fuort geane. Dochter fynt (“nim in hap”) it dan lang net sa gesellich as oars en yt (“nim in hap”) frij flot (“nim in hap”) har bakje leech (“nim in…” “Ik ha it al lang op mem!” “okee”)
Ûnder it iten ha ik al sein dat wy fuortendaliks nei it iten nei de badkeamer geane. Soan protestearret: “Méhém, máaarrrr ik woe noch mei de lego! En wêrohom, ik bin noch lang net wuhurch!!”
As Dochter einliks klear is, is Soan fansels dochs noch mei de lego oan’ e slach gien. Ik rin op him ôf en ûnder protest wol ik him nei de badkeamer triuwe. Dan sjoch ik dat Dochter nei bûten glûpt is: Nei heity, dy is oan it gers meanen. Ik stryk oer myn hert: “Okee, ik rop dyn suske earst en as sy klear is yn de badkeamer dan bisto oan de beurt.” “Mei ik ek nei bûten? Ik sit noch sa fol enerzjy!” “Ja hear, flean mar efkes nei bûten. “ “Yes!!!” En fuort is er…
Nei mar twa kear roppen is dêr Dochter al wer. Fluch docht se har krokjes út en se fleant de badkeamer yn. Wylst se (ik bin der ferbaasd fan) yn deselde haast har klean útlûkt freegje ik har: “Sille wy ek noch efkes puffe? Do hearst sa benaud?” “Nee hear (piip), ik ha (piip) nergens (piip) lêst fan.” “Okee dan gean ik dy wol earst tosken poetse.” “Mei ik dochs earst wol in puf... “Ja hear”, en mei in glimke om myn mûle tel ik foar har fan ien oan te mei 20. Yntusken telt Dochter mei har fingers mei. Earst fingers der by, en by tsien eltse kear der wer fingers ôf. As de hantsjes fan Dochter wer twa fûsten binne, binne wy klear.
Dan it toskpoetsen. Ik ha net de ideale klean oan. Ik draach in tunykje mei twa toutsjes. Dochter fynt it nochal nijsgjirrich en pakt se fêst, draait der rûntsjes mei om har fingers. Yntusken giet se sjongen yn har eigen ûnfersteanbere miks fan Ingelsk en Frysk. As ik by de boppetosken bin begjint Dochter oan har noas te prutsen; it kribelt. Foarsichtich besykje ik har wibeltosken te sparjen, wat net hielendal slagget (“Mgghhhiuuuhhh”, “Oh sorry, giet it?” “Mgghhhuu”) . Dat ik it net goed sjen kin om’t se har hannen der foar hat sis ik mar net.
Nei it spugen wol ik noch sizze dat se har mûle efkes mei wetter ôfspiele moat, mar it is al te let. De toskpoetsresten sitte al op’ e handoek.
“Dochst dyn nachthimd efkes oan?” “Ja hear!” (stuiter stuiter) “Moai...” (stuiter stuiter) “Wat is der, moast earst nei it húske?” (stuiter stuiter)” Ja...” “No gean dan!” “Okee” “Dochst dan dêrnei dyn nachthimd oan?” “Okee!”
En ik rin nei bûten ta om Soan te heljen.
Goh wat in lekker waar ek. Ik rin mei it gefoel dat ik aanst noch efkes badmintonne wol (Ofkikke fan fakânsje duorret by my efkes) de tún yn en snúf de lucht fan farsk meand gers op.
Soan rint mei reade wankjes efter my oan nei binnen ta.
Werom yn de badkeamer stiet Dochter dêr noch yn har ûnderguod. “Wêr is dyn nachthimd?” “Kin ik net fine.” “Hy leit dêr op de râne fan it bad.” “Oh ja...”
Ik rjocht my op Soan. Tegearre mei him sjoch ik yn de spegel. Ik besykje him foar te dwaan hoe hy syn mûle it bêste hâlde kin as ik syn ûndergebit poets. “Sa” “Sa?” “Nee sa”, “Sa...”, “nee sa... Grrr...” “ohh Grrr...”
Fansels giet it wer net hielendal goed. Soan hat muoite mei de kontrôle te hâlden oer syn gesichtsspieren. By it poetsen is ek dizze kear wer syn ûnderlippe hast stiif tsjin de tosken oan. Mei in grapke slagget it om it wat losser te krijen. By de boppetosken reitsje ik per ûngelok syn nije kies. Is noch wat gefoelich en dat levert my in enoarme knau op! “MHHHMMMHHH.” Lokkich pakt er himsels fluch wer byelkoar. Soks rint sa gau út op in ûntploffing, mar it falt dizze kear mei. Miskien komt dat om’t Dochter yntusken mei de holle yn it bad leit en mei de kont der noch bûten: “Help? Wa helpt my?” “Ik kin net helpe, ik bin dyn broer oan it toskpoetsen. Do rêdst dysels mar...” “Ja marr... Hèlp?” As ek Soan klear is mei poetsen helpt hy syn suske wer oerein. Yn har hân hat se har nachthimd mei op de foarkant in moaie “glow-in-the-dark”-ûle derop. Se lûkt him oan. “Hé, dyn ûle is fuortflein!” “Huh?” Dochter sjocht nei ûnderen. “Oh hihi” en se draait har nachthimd om. Tegearre gnize wy noch efkes om it grapke fan de fuortfleine ûle.. “Moast ek noch efkes dyn piltsjes hawwe hè?” “Ohhh jaaah... Bassie...” (hat se fan de tillefysje). Ik stopje Dochter eigenhannich twa lytse melatoninepiltsjes yn’ e mûle. Mei rûtine stoppet se se ûnder har tonge.
Soan giet ek noch efkes nei it húske (“hast dyn hannen wosken?” “Jaaahaaa”) en tegearre geane de twa bern nei de foardoar om harren heit noch in dikke tút te jaan.
It sil jimme net ferwûnderje dat Dochter nei' t ik har nei bêd brocht hie, noch ien kear ûnder kaam om’t se in pop ferjitten wie. Soan frege my noch of hy noch efkes lêze mocht en waard op’ e nij efkes boas doe’t ik útlei dat it al te let wie.
Yntusken is it alwer in pear oeren letter. En de rêst is al lang werom yn’ e hûs. It is in hiel gepiel en foaral in kwestje fan in soad negatyf gedrach negearre en de saak posityf benaderje, mar dan slagget it wol faaks de bern op’ e tiid sliepe te litten. En ik bin dan grutsk... Wy hawwe it bêst wol moai sa...
Myn opskriuwsels
01-09-2011
Ultime Rockmomint
Praat mar Frysk hie in priisfraach wêr't kaarten foar "Bohemia" fan it Iepenloftspul fan Jorwert te winnen wiene. Troch dy priisfraach kaam der fan alles by my boppe. Dat soarge foar dizze mail:
Goeiemiddei team fan Praat Mar Frysk,
Moaie aksje hawwe jimme wer. It hellet moaie ferhalen by my boppe. Bygelyks it folgjen fan elk optreden fan de band Wiegels Wjukkelmasine, ik wie dêr sa’n bytsje in groupie fan. Mar ek de liveferslaggen dy’t ik fan Aaipop yn Nijlân makke yn de begjinjierren fan Radio Markant wiene moaie rockmominten.
Op dit stuit geane myn man en ik noch wolris nei in konsert yn it Gelredome of Ahoy. Wy geane dan mei de kemper en oernachtsje dan op it parkearterrein. Wekker wurde yn in Amerikaanske GMC Vandura troch de biezemwein fan de gemeentereiniging is absolute rock!
Mar as ik no kieze moat foar dizze aksje pak ik in oar rockmomint. Nammentlik ien fan myn earste. En dat is in optreden fan de band I Owe You yn “de lytse Fjouwere” te Itens. It sil begjin jierren 90 west ha. Ik wenne doe noch net yn Itens, mar fia in kunde fan my bedarren wy dêr. Ik wist doe al: dat wol ik letter ek! De passy fan de fjouwer mannen wie geweldich en ik ha my altyd ôffrege wêrom se fierder nei de tiid neat mear mei harren talint diene. En dan ha ik it benamme oer de seksy sjonger Wybo Smids. Harren ferzje fan “Best genôch” fan Piter Wilkens fûn ik folle moaier en ek it eigen nûmer “Take me as I am” kin ik no noch sa sjonge! En dat wylst ik dochs al wol in jier as wat it kassettebandsje en de cd net draait ha. Ik bin der wis fan dat it no noch altyd in hit wurde kin.
Myn hert kloppet op dit stuit eltse kear in bytsje hurder as ik lâns de oankundigingen fan it Iepenloftspul ryd. Wybo is wat âlder, foller yn it gesicht miskien, mar noch altyd hiel seksy.
En dan tink ik wer werom oan dy tiid fan I Owe You, yn dy lytse kroegen. En jûns lûk ik by it nei bêd gean ien fan myn IOU T-shirts oan (sjoch bylage/foto) en hoopje deroer te dreamen. Spitich genôch is dat noch net bard.
Mar miskien nei it winnen fan de kaarten wol.
Mei groetnis,
Carla van Hoorn
Ik ha de kaarten net krigen. Oaren hienen moaiere mominten... fûn de sjuery... Mar sa as in lytse poppe troch harren âlders as de aldermoaiste fan de hiele wrâld besjoen wurd, fyn ik dat fansels fan myn rockmomint ek... Moai no?
Moaie aksje hawwe jimme wer. It hellet moaie ferhalen by my boppe. Bygelyks it folgjen fan elk optreden fan de band Wiegels Wjukkelmasine, ik wie dêr sa’n bytsje in groupie fan. Mar ek de liveferslaggen dy’t ik fan Aaipop yn Nijlân makke yn de begjinjierren fan Radio Markant wiene moaie rockmominten.
Op dit stuit geane myn man en ik noch wolris nei in konsert yn it Gelredome of Ahoy. Wy geane dan mei de kemper en oernachtsje dan op it parkearterrein. Wekker wurde yn in Amerikaanske GMC Vandura troch de biezemwein fan de gemeentereiniging is absolute rock!
Mar as ik no kieze moat foar dizze aksje pak ik in oar rockmomint. Nammentlik ien fan myn earste. En dat is in optreden fan de band I Owe You yn “de lytse Fjouwere” te Itens. It sil begjin jierren 90 west ha. Ik wenne doe noch net yn Itens, mar fia in kunde fan my bedarren wy dêr. Ik wist doe al: dat wol ik letter ek! De passy fan de fjouwer mannen wie geweldich en ik ha my altyd ôffrege wêrom se fierder nei de tiid neat mear mei harren talint diene. En dan ha ik it benamme oer de seksy sjonger Wybo Smids. Harren ferzje fan “Best genôch” fan Piter Wilkens fûn ik folle moaier en ek it eigen nûmer “Take me as I am” kin ik no noch sa sjonge! En dat wylst ik dochs al wol in jier as wat it kassettebandsje en de cd net draait ha. Ik bin der wis fan dat it no noch altyd in hit wurde kin.
Myn hert kloppet op dit stuit eltse kear in bytsje hurder as ik lâns de oankundigingen fan it Iepenloftspul ryd. Wybo is wat âlder, foller yn it gesicht miskien, mar noch altyd hiel seksy.
En dan tink ik wer werom oan dy tiid fan I Owe You, yn dy lytse kroegen. En jûns lûk ik by it nei bêd gean ien fan myn IOU T-shirts oan (sjoch bylage/foto) en hoopje deroer te dreamen. Spitich genôch is dat noch net bard.
Mar miskien nei it winnen fan de kaarten wol.
Mei groetnis,
Carla van Hoorn
Ik ha de kaarten net krigen. Oaren hienen moaiere mominten... fûn de sjuery... Mar sa as in lytse poppe troch harren âlders as de aldermoaiste fan de hiele wrâld besjoen wurd, fyn ik dat fansels fan myn rockmomint ek... Moai no?
28-07-2011
26-07-2011
Spulwike
Wy ha twa bern: in jonge en in famke. Dat wol sizze, yn gedrach wol ús soan noch wolris in âld wiif wêze en ús famke in woeste rover. Fansels hat it er mei te krijen dat ús mantsje "licht autistisch" is en ús faam altyd drok. Yn faktermen hjit dat PDD-NOS en ADHD.
Foar dyjinge dy' t dat noch net wisten: dan witte jimme dat no.
It komt er yn de praktyk op del dat ús kroast faaks krekt efkes oars op dingen reagearret as oare bern. Fandêr ek dat it in pear jier duorre hat foardat ik ús bern opjaan koe foar de Spulwike. Yn Littenseradiel al mear as 35 jier in begryp.
Justermoarn koe ik Soan ôfleverje op it sportfjild, Dochter mei moarn.
Foar Soan steane der fjouwer dagen fan bûten boartsje op de aginda. "Mem? Hoech ik net beslist oan alles mei te dwaan?" Nee, dat hoecht net, ast der mar by stiest en oanmoedichst, dat is ek al goed. "Sucht"
Justermiddei rûn healwei ienen gie de tillefoan: Soan: "Wol mem my ophelje, ik bin sa wurch! Nee, fierder is alles goed hear, mar ik bin gewoan wurch." Tefolle prikkels op ien dei. Mar hy woe graach de oare dagen wol wer.
Hjoed moast ik skjinne klean mei jaan, want, sa stie der op it briefke: "kinst goed wiet en smoarch wurde" . Ik wie fansels op alles taret en socht fan' e middei om healwei fjouweren nei in skjin jonkje mei wiet hier yn oare klean as fan' e moarn. Mar fansels ús mantsje net hear: "Ik tocht: it moat mar net!" En letter ûnder it iten: "Eins wie it ek wol slim fan my, want al dy oaren stienen te klapperjen fan de kjeld"
Hast wie it misgien: ien fan de lieders fan in oare groep tocht ûnferwacht Soan dochs efkes it wetter yn te krijen. Doe't Soan hast boas wurde soe gripe in buorjonkje fan ús yn. Hy lei hiel kreas út dat it better wie Soan gewurde te litten. Buorjonkje is dan ek myn held.
Mar noch gruttere held is Soan sels! Wat seach hy tsjin alles op, en wat docht hy it goed. Rêstich kin hy no foar himsels opkomme as hy echt net wol. Hoe oars wie dat in pear jier lyn. By it lytste spultsje krige hy in útbarsting.
Moarn stiet er swimmen op it program...
Wedzje dat hy dan wol meidocht?
Mei it frijswimmen dan.
Foar dyjinge dy' t dat noch net wisten: dan witte jimme dat no.
It komt er yn de praktyk op del dat ús kroast faaks krekt efkes oars op dingen reagearret as oare bern. Fandêr ek dat it in pear jier duorre hat foardat ik ús bern opjaan koe foar de Spulwike. Yn Littenseradiel al mear as 35 jier in begryp.
Justermoarn koe ik Soan ôfleverje op it sportfjild, Dochter mei moarn.
Foar Soan steane der fjouwer dagen fan bûten boartsje op de aginda. "Mem? Hoech ik net beslist oan alles mei te dwaan?" Nee, dat hoecht net, ast der mar by stiest en oanmoedichst, dat is ek al goed. "Sucht"
Justermiddei rûn healwei ienen gie de tillefoan: Soan: "Wol mem my ophelje, ik bin sa wurch! Nee, fierder is alles goed hear, mar ik bin gewoan wurch." Tefolle prikkels op ien dei. Mar hy woe graach de oare dagen wol wer.
Hjoed moast ik skjinne klean mei jaan, want, sa stie der op it briefke: "kinst goed wiet en smoarch wurde" . Ik wie fansels op alles taret en socht fan' e middei om healwei fjouweren nei in skjin jonkje mei wiet hier yn oare klean as fan' e moarn. Mar fansels ús mantsje net hear: "Ik tocht: it moat mar net!" En letter ûnder it iten: "Eins wie it ek wol slim fan my, want al dy oaren stienen te klapperjen fan de kjeld"
Hast wie it misgien: ien fan de lieders fan in oare groep tocht ûnferwacht Soan dochs efkes it wetter yn te krijen. Doe't Soan hast boas wurde soe gripe in buorjonkje fan ús yn. Hy lei hiel kreas út dat it better wie Soan gewurde te litten. Buorjonkje is dan ek myn held.
Mar noch gruttere held is Soan sels! Wat seach hy tsjin alles op, en wat docht hy it goed. Rêstich kin hy no foar himsels opkomme as hy echt net wol. Hoe oars wie dat in pear jier lyn. By it lytste spultsje krige hy in útbarsting.
Moarn stiet er swimmen op it program...
Wedzje dat hy dan wol meidocht?
Mei it frijswimmen dan.
26-06-2011
09-06-2011
Neikommen berjocht fan Veronica Magazine
Dag Carla,
>
> Ik las je grappige brief aan onze abonneeservice. Hopelijk gaat het nu beter met de bezorging.
> Het lijkt me leuk om je brief in onze Service-rubriek in het eerstvolgende blad te plaatsen. Wat vind jij daarvan?
> Zo ja, wat is je woonplaats?
>
> Ik hoor graag van je.
>
> Met vriendelijke groet,
>
> Eindredacteur Veronica Magazine
Myn mail komt dus yn it Magazine fan wike 26. Ik fyn it moai! Ha!
>
> Ik las je grappige brief aan onze abonneeservice. Hopelijk gaat het nu beter met de bezorging.
> Het lijkt me leuk om je brief in onze Service-rubriek in het eerstvolgende blad te plaatsen. Wat vind jij daarvan?
> Zo ja, wat is je woonplaats?
>
> Ik hoor graag van je.
>
> Met vriendelijke groet,
>
> Eindredacteur Veronica Magazine
Myn mail komt dus yn it Magazine fan wike 26. Ik fyn it moai! Ha!
08-06-2011
Antwurd fan myn klacht oan Veronica Magazine
Se winskje ús alle lok. No dat is moai net?:
Beste mevrouw van Hoorn,
Is het zeker dat het magazine dat u ontvangen heeft editie 23 van deze week is?
U had deze immers al uiterlijk vorige week vrijdag moeten hebben!
Fijn, dat dit meningsverschil is bijgelegd!
Ik moet er niet aan denken dat Veronica de oorzaak van een breuk zou zijn!
Wens u beiden heel veel geluk!
Met vriendelijke groet,
Abonnee Service
Beste mevrouw van Hoorn,
Is het zeker dat het magazine dat u ontvangen heeft editie 23 van deze week is?
U had deze immers al uiterlijk vorige week vrijdag moeten hebben!
Fijn, dat dit meningsverschil is bijgelegd!
Ik moet er niet aan denken dat Veronica de oorzaak van een breuk zou zijn!
Wens u beiden heel veel geluk!
Met vriendelijke groet,
Abonnee Service
07-06-2011
Brief oan de Klantenservice fan Veronica Magazine
Dit weekend hadden mijn man en ik zowat een huwelijkscrisis. Ik wist toch bijna wel zeker dat de gids niet bezorgd was, maar mijn man dacht dat ik hem wel weer had zoekgemaakt, zoals wel vaker gebeurd. Voor een hardwerkende man zijn er een paar dingen belangrijk, waaronder de afstandsbediening en de gids.
Toch kreeg ik vandaag gelijk. De gids van deze week viel vanmiddag door de bus.
Huwelijk houdt stand, maar het waren even een heftige paar dagen, dat kunt u vast begrijpen.
Met vriendelijke groet,
Carla van Hoorn-Bos ;-)
ps: wel is onze krantenbak nu mooi opgeruimd en al het oud papier gesorteerd...
Toch kreeg ik vandaag gelijk. De gids van deze week viel vanmiddag door de bus.
Huwelijk houdt stand, maar het waren even een heftige paar dagen, dat kunt u vast begrijpen.
Met vriendelijke groet,
Carla van Hoorn-Bos ;-)
ps: wel is onze krantenbak nu mooi opgeruimd en al het oud papier gesorteerd...
28-04-2011
Fjoerfoks
Ik wurkje no ûngefear in wike mei Fjoerfoks (of ek wol Firefox). Op'e site fan Praat mar Frysk kinst útfine hoest it yn it Frysk krije kinst.
No komme der de lêste tiid wer fan dy rotsoai-meeltjes binnen oer updates fan it Internetbankieren.
Dan kin ik it net litte en druk dochs efkes op dy link. En wat fyn ik ús taal dan moai.
Sa'n moaie warskôging ha ik noch nea krigen op myn kompjoeter. It is suver hast proaza... sucht.... ik hâld fan it Frysk! Mar der stiet in typfoutsje yn. Wa sjocht it ek!?
No komme der de lêste tiid wer fan dy rotsoai-meeltjes binnen oer updates fan it Internetbankieren.
Dan kin ik it net litte en druk dochs efkes op dy link. En wat fyn ik ús taal dan moai.
Sa'n moaie warskôging ha ik noch nea krigen op myn kompjoeter. It is suver hast proaza... sucht.... ik hâld fan it Frysk! Mar der stiet in typfoutsje yn. Wa sjocht it ek!?
20-04-2011
Stimme op ús foto
Gean jimme gong:
http://www.heitenmem.nl/content.php?contentid=179
Nammens de hiele famylje, grutte tank!
15-04-2011
Beperking
Begjin maart naam ik foar mysels it beslút om allinnich noch mar berjochten te skriuwen yn myn eigen taal: it Frysk. Eintsjebeslút is it noch altyd sa, dat ik foar mysels skriuw en net foar in oar. Op it stuit dat ik wat kwyt wol dan deponear ik dat op it grutte web. Jierren lang hie ik in Nederlânsktalige blog, ik tocht nammentlik dat it wichtich wie om yn dy taal te skriuwen. Sa koe ik mear minsken berikke, wie myn ienfâldige tinken. Ik hie dêrby net tocht oan dy minsken yn myn eigen omjouwing en provinsje dy’t it miskien wol nijsgjirrich fine soenen wat dat mokkeltsje no krekt allegearre yn harren memmetaal opskriuwt.
In pear kollega’s fan my beklaaie harren der oer dat ik myn berjochten op Twitter (en dermei ek de keppeling nei Facebook en Hyves) foaral yn it Frysk doch. Sy fine dat ik mysels beperk. Krekt datjinge wat mysels eartiids der fan wjerhâlde it yn it Frysk te dwaan wurd my no troch dy pear minsken ferwiten. Ik moat sizze dat ik my ek wol spyt dat in pear fan myn hollânske ynternet”freondinnen” no mear muoite dwaan moatte om my te folgjen mar dat giet net om folle minsken.
Ien fan dy, fierders hiele aardige kollega’s is hikke en tein yn ús haadstêd. No dan soene jo eins wol ferwachtsje moatte (of júst net) dat se op har minst wol in bytsje Frysk ferstean kin. Foaral dy koarte berjochtsjes soe dochs kinne moatte. Mar nee hear, sy kin it net.
No is my dat dan fierder ek wol bêst, sa ferskrikkelik wichtich bin ik no ek wer net, mar ik krige dochs in bytsje in skuldgefoel oanpraat troch har doe’ t sy my der op oanspruts de ôfrûne wike. Har reaksje wie: doch it yn it Hollânsk, dan kin elkenien fan dyn “freonen” it lêze, oars hat it gjin doel en skriuw dy berjochtsjes. ‘Huh’.... dat wie eins it ienige dat ik sei. Sa’n koarte huh, net sa’n lange hege Húúh?, mar sa’n ien mei de toan nei ûnderen ta.
“Huh” dus... en fierder sei ik neat, ik tocht allinnich mar. En ik tocht... eins wol grappich. Sy fine dat ik mysels beperk troch allinnich yn it Frysk te skriuwen. En sy dan? Myn kollega’s dy’t al jierren yn Fryslân wenje, of der sels berne binne kinne net in wurd Frysk ferstean of lêze. Oer beperking sprutsen.
Ik tink dat as ik troch gean mei myn eigen skriuwerij en by mysels bliuw mear minsken reitsje kin dan te skriuwen yn in taal dy foar my kâld oanfield.
It kin ek oars: by it fuortgean fan myn wurk hjoed wie der ek in oar dy sei: “Ik kan het prima lezen hoor, en ik kom uit Eindhoven”. Mar ja, miskien telt dizze jonge net hielendal: punt 1: hy is hiel snoad, en punt 2: syn freondinne hjit fan Jellema of sa.
12-04-2011
Chez Dolly Encore grut sukses
Hjirûnder it stikje sa as ik it skreaun ha foar www.stjoerder.nl:
Evenemint: Chez Dolly ‘Encore’Troch: Toanielselskip “Nim it sa’t is”
Rezjy: Agnes Zeinstra
Datum: 9, 10 en 11 april
Plak: De Lytse Fjouwere, Itens
“Se doare wol” hearden se in soad yn Itens it ôfrûne wykein. De Lytse Fjouwere wie foar ien wykein folsein omtovere ta in nachtklup. Trije jûnen efterelkoar waard it publyk fermakke mei de tragikomeedzje Chez Dolly ‘Encore’. 
It hiele doarpshûs wie it dekor fan it stik. Sawol op it poadium as oan de bar waard er spile. Al by it binnenkommen fan de seal sieten de gasten yn it stik: earst moasten jo lâns befeiligers en by de kapstokken waard troch sjarmante froulju jo jas oannaam. In saksofoanorkest waarme it publyk op en in oeraktive gasthear (Klaas Oldenburger) wize de minsken harren plak.
It meast fernijende wie wol de kombinaasje fan toaniel en film. In gouden fynst fan regisseuze Agnes Zeinstra, dy’t tegearre mei Martie de Vreugt it hiele stik foarm jûn hat. In tal scenes wie fan te foaren opnaam en op in grut skerm te sjen. De moaie wize fan filmen krige it publyk hielendal mei. Yn it skoft gie de fertoaning gewoan troch mei it duo Hains de Vries en Carla van Hoorn op piano en sang.It is wis dat der noch lang yn it doarp en fier dêr bûten neipraat wurde sil oer bygelyks de travestyact fan Sjoerd (Wytse Bouma) en it hyltiden siker wurden fan Dolly (Paula Korbach).
De oare grutte rollen wienen foar Jan Bootsma, Janny Bouma, Margje van der Velde, Ronald Postma, Elisabeth Abels en Agatha Roozendaal. 11-04-2011
29-03-2011
Nonslimma
24-03-2011
Twa learmominten hjoed
Ien
In jier as 8 lyn tink ik sil it west ha dat ik op myn wurk in spesjale klik hie mei in kollega. Ik seach har in bytsje as in sielemaatsje yn' e muzyk. Ek yn oare kreative útspattingen koe ik mysels yn har fine. Boppedat hie sy deselde hege gefoelichheid nei minsken ta as ik.
Doe't sy foar har gelok keas en net foar it jild, troch ûntslach te nimmen op it wurk, waard myn respekt allinnich mar grutter.
Fia it ynternet; Hyves en letter Facebook hâlden wy kontakt. Sa no en dan krige ik in berjochtsje fan har en har bezichheden. Tige nijsgjirrich fûn ik dat, en dat fyn ik noch altyd. Ek myn grutte respekt foar har persoantsje is net feroare.
Mar fan' e middei, yn' e stêd, kaam ik har tsjin. Bern ien toarke wat om har hinne en wylst wy koart mei elkoar sprutsen seach se hastich op har klokje: "Kin it noch wol? Want bern twa komt sa fan skoalle". "Hoe is it mei de muzyk?" "No it leit in bytsje stil op it stuit" "En mei de oare kreativiteiten?" "No, dêr komt it net sa fan op it stuit. Drok mei wurkjen en de bern no?"
Ik begripe it. Ik moast selst ek wer op hûs oan. Ús bern soene ek net lang mear op harren wachtsje litte. Yn sân hasten die ik myn boadskippen en werom yn' e auto seach ik fluch op it klokje: Kin it noch wol? Want de bern komme sa fan skoalle.
Ynienen oerfoel my in soarte fan rêst. Wat is it noflik te witten dat der mear binne as ik: eins nearne tiid foar. Mar dochs nim ik myn tiid wol. Mei grutte stipe fan myn man. As ik útflean jûns is hy der foar de bern. En dêrmei ek foar my. Sa ferkeard ha ik it noch net.
Twa
Ferline jier koe ik mar min opsjitte mei in bepaalde persoan, en ik koe mysels net betinke werom. Doe' t ik nei it boadskipjen fan' e middei thús kaam, trof ik har. En nei it bekende "Wat in moai waar net, we treffe it mar" kaam har ferhaal der út. Se hie in dreech jier hân. Foaral it lêste part fan it jier wie hiel swier west.
Op dat stuit wie alles sa klear as wat foar my. Ik sei har: "No begryp ik, wêrom ik net by steat wie goed mei dy te praten." Ik bin noch al gefoelich as it giet om minsken dy' t it swier ha, mar der neat oer sizze wolle of kinne.
Wy ha ôfpraat ynkoarten wer ris in bakje kofje mei-elkoar te dwaan.
In jier as 8 lyn tink ik sil it west ha dat ik op myn wurk in spesjale klik hie mei in kollega. Ik seach har in bytsje as in sielemaatsje yn' e muzyk. Ek yn oare kreative útspattingen koe ik mysels yn har fine. Boppedat hie sy deselde hege gefoelichheid nei minsken ta as ik.
Doe't sy foar har gelok keas en net foar it jild, troch ûntslach te nimmen op it wurk, waard myn respekt allinnich mar grutter.
Fia it ynternet; Hyves en letter Facebook hâlden wy kontakt. Sa no en dan krige ik in berjochtsje fan har en har bezichheden. Tige nijsgjirrich fûn ik dat, en dat fyn ik noch altyd. Ek myn grutte respekt foar har persoantsje is net feroare.
Mar fan' e middei, yn' e stêd, kaam ik har tsjin. Bern ien toarke wat om har hinne en wylst wy koart mei elkoar sprutsen seach se hastich op har klokje: "Kin it noch wol? Want bern twa komt sa fan skoalle". "Hoe is it mei de muzyk?" "No it leit in bytsje stil op it stuit" "En mei de oare kreativiteiten?" "No, dêr komt it net sa fan op it stuit. Drok mei wurkjen en de bern no?"
Ik begripe it. Ik moast selst ek wer op hûs oan. Ús bern soene ek net lang mear op harren wachtsje litte. Yn sân hasten die ik myn boadskippen en werom yn' e auto seach ik fluch op it klokje: Kin it noch wol? Want de bern komme sa fan skoalle.
Ynienen oerfoel my in soarte fan rêst. Wat is it noflik te witten dat der mear binne as ik: eins nearne tiid foar. Mar dochs nim ik myn tiid wol. Mei grutte stipe fan myn man. As ik útflean jûns is hy der foar de bern. En dêrmei ek foar my. Sa ferkeard ha ik it noch net.
Twa
Ferline jier koe ik mar min opsjitte mei in bepaalde persoan, en ik koe mysels net betinke werom. Doe' t ik nei it boadskipjen fan' e middei thús kaam, trof ik har. En nei it bekende "Wat in moai waar net, we treffe it mar" kaam har ferhaal der út. Se hie in dreech jier hân. Foaral it lêste part fan it jier wie hiel swier west.
Op dat stuit wie alles sa klear as wat foar my. Ik sei har: "No begryp ik, wêrom ik net by steat wie goed mei dy te praten." Ik bin noch al gefoelich as it giet om minsken dy' t it swier ha, mar der neat oer sizze wolle of kinne.
Wy ha ôfpraat ynkoarten wer ris in bakje kofje mei-elkoar te dwaan.
Sinne
Lokkich kaam de sinne frij flot wer werom, mar dochs tocht ik efkes, is dit in hint?
Wat is it noflik net? Sa moai te wenjen...
23-03-2011
Swak fleis
22-03-2011
Ien wurd (oersetting fan One Word- Anouk)
Ien wurd
Ik lis my del
Yn myn tinzen bist hjir
Wie der wier echt gjin hoop mear
As it noch koe
Freegje ik dy
Ferjou my
Ik ha neat dien, sa’ st bliuwe koest
Ik ha neat sein, sa’ st bliuwe koest
As ik witten hie
Hie ik besocht mear foar dy te dwaan
Mar ik ha neat dien
Of sei in wurd
Ien wurd
Ik wit net werom, mar do bist fuort, no bist fuort
Gjin tútsje en gjin aai
Nea giest út myn tinzen wei
It rûn ynienen oars as it yn myn dreamen gie
Do bist, myn stjerke oan’ e himel
Ik wit net hoe
Ik it oars sizze soe
Alles fielt faaks sa sinleas
Ferjit no nea, te jaan wat ik ha
Ferjou my
Ik koe wier neat dwaan sa’ st bliuwe koest
Ik koe wier neat sizze sa’ st bliuwe koest
As ik witten hie
Hie ik besocht mear foar dy te dwaan
Mar ik ha neat dien
Of sei in wurd
Ien wurd
Ik wit net werom, mar do bist fuort, no bist fuort
21-03-2011
Asosjaal?
Nei in machtich moaie kuiermiddei yn de bosken fan Oranjewoud, bedarre ik mei ús gesin by de MacD. Der wie safolle reklame makke foar dy apel-par-milkshake, dat woenen wy wolris priuwe.
Neist ús kaam in man mei trije bern oan rinnen; it type heachfleaner. Dochter ien (ik neam har mar Madelon) wie in jier as 10. Soan (in soarte fan Diederik) sil 9 wêze en dochter twa wie ûngefear trije jier âld. Har namme wie Stephanie. Dat wit ik seker. Heit plante de bern op de bank mei de opdracht sa lang sitte te bliuwen oant hy wer werom wie. Fansels slagge dat net en Madelon hie it mar drok mei har suske: "Nee Stephanie, je moet blijven zitten van pappa. Je krijgt zo geen ijsje Stephanie... Stephanie, wat zei ik nu... nu krijg je helemaal niks meer."
Ik krige hyltiden mear troch wat de reden fan de mem wie ôfwêzich te wêzen. Mar goed, jo moatte fansels foarsichtich wêze mei soksoarte fan oannamen. Der kin like goed in hiel drama efter dit ien-âlder-gesin sitte.
Doe't Pappa wer werom kaam by de tafel siet allinnich Diederik der noch. Mei syn spencer en yntelliginte briltsje hong hy wat ûnderútsakke en kaam mar in bytsje omheech om te sjen wat er op it blêd stie.
De beide dochters wienen rap wer werom en stoarten harren op it lekkers. Madelon die har hierknippe, om har hier frij út it gesicht te hâlden noch efkes goed en doe wie it efkes stil oan tafel.
De stilte waard al fluch ûnderbrutsen troch Pappa. Hy hâld in jonge Mac-meiwurker oan: Zeg jongeman, haalt u even servetten voor mij? Pappa knipte noch krekt net mei syn fingers.
Yntusken seach ik fan harren tafel nei dy fan ús, seach nei it boesgroentsje fan Pappa, en dêrnei nei it flotte strykfrije bloeske fan myn man. De bern neist mei hienen soarchfâldich kombinearre klean oan: alletrije yn sachtblauwe tinten. It koe sa op in staasjeportret foar de Kwote 500. Ús bern hiene âlde broeken mei gatten yn de knibbels oan. Yn it bosk is dat folle nofliker as kreas guod.
It fjouwertal wie earder as ús klear en as makke lamen tôgen de bern efter Pappa oan.
It sil jimme net ferbaze, en it ferbaasde my al hielendal net dat de tafel sûnder ôfromjen efter litten waard.
Oan' e oare kant fan ús tafel hiene se ek mei begrutsjen nei it gesin sjoen. De frou fan dy oare tafel sei sa moai:"Volgens mij hebben ze zich vergist in het type restaurant en niet goed gekeken naar het aantal sterren op de deur."
Uterlik sa kreas, mar yn gedrach sa asosjaal. En ik betocht my yniens, en wy meie fêst dik meibetelje oan syn belestingweromjêfte fan syn te djoere wente.
Neist ús kaam in man mei trije bern oan rinnen; it type heachfleaner. Dochter ien (ik neam har mar Madelon) wie in jier as 10. Soan (in soarte fan Diederik) sil 9 wêze en dochter twa wie ûngefear trije jier âld. Har namme wie Stephanie. Dat wit ik seker. Heit plante de bern op de bank mei de opdracht sa lang sitte te bliuwen oant hy wer werom wie. Fansels slagge dat net en Madelon hie it mar drok mei har suske: "Nee Stephanie, je moet blijven zitten van pappa. Je krijgt zo geen ijsje Stephanie... Stephanie, wat zei ik nu... nu krijg je helemaal niks meer."
Ik krige hyltiden mear troch wat de reden fan de mem wie ôfwêzich te wêzen. Mar goed, jo moatte fansels foarsichtich wêze mei soksoarte fan oannamen. Der kin like goed in hiel drama efter dit ien-âlder-gesin sitte.
Doe't Pappa wer werom kaam by de tafel siet allinnich Diederik der noch. Mei syn spencer en yntelliginte briltsje hong hy wat ûnderútsakke en kaam mar in bytsje omheech om te sjen wat er op it blêd stie.
De beide dochters wienen rap wer werom en stoarten harren op it lekkers. Madelon die har hierknippe, om har hier frij út it gesicht te hâlden noch efkes goed en doe wie it efkes stil oan tafel.
De stilte waard al fluch ûnderbrutsen troch Pappa. Hy hâld in jonge Mac-meiwurker oan: Zeg jongeman, haalt u even servetten voor mij? Pappa knipte noch krekt net mei syn fingers.
Yntusken seach ik fan harren tafel nei dy fan ús, seach nei it boesgroentsje fan Pappa, en dêrnei nei it flotte strykfrije bloeske fan myn man. De bern neist mei hienen soarchfâldich kombinearre klean oan: alletrije yn sachtblauwe tinten. It koe sa op in staasjeportret foar de Kwote 500. Ús bern hiene âlde broeken mei gatten yn de knibbels oan. Yn it bosk is dat folle nofliker as kreas guod.
It fjouwertal wie earder as ús klear en as makke lamen tôgen de bern efter Pappa oan.
It sil jimme net ferbaze, en it ferbaasde my al hielendal net dat de tafel sûnder ôfromjen efter litten waard.
Oan' e oare kant fan ús tafel hiene se ek mei begrutsjen nei it gesin sjoen. De frou fan dy oare tafel sei sa moai:"Volgens mij hebben ze zich vergist in het type restaurant en niet goed gekeken naar het aantal sterren op de deur."
Uterlik sa kreas, mar yn gedrach sa asosjaal. En ik betocht my yniens, en wy meie fêst dik meibetelje oan syn belestingweromjêfte fan syn te djoere wente.
Abonneren op:
Posts (Atom)