Beperking

Begjin maart naam ik foar mysels it beslút om allinnich noch mar berjochten te skriuwen yn myn eigen taal: it Frysk. Eintsjebeslút is it noch altyd sa, dat ik foar mysels skriuw en net foar in oar. Op it stuit dat ik wat kwyt wol dan deponear ik dat op it grutte web. Jierren lang hie ik in Nederlânsktalige blog, ik tocht nammentlik dat it wichtich wie om yn dy taal te skriuwen. Sa koe ik mear minsken berikke, wie myn ienfâldige tinken. Ik hie dêrby net tocht oan dy minsken yn myn eigen omjouwing en provinsje dy’t it miskien wol nijsgjirrich fine soenen wat dat mokkeltsje no krekt allegearre yn harren memmetaal opskriuwt.

In pear kollega’s fan my beklaaie harren der oer dat ik myn berjochten op Twitter (en dermei ek de keppeling nei Facebook en Hyves) foaral yn it Frysk doch. Sy fine dat ik mysels beperk. Krekt datjinge wat mysels eartiids der fan wjerhâlde it yn it Frysk te dwaan wurd my no troch dy pear minsken ferwiten. Ik moat sizze dat ik my ek wol spyt dat in pear fan myn hollânske ynternet”freondinnen”  no mear muoite dwaan moatte om my te folgjen mar dat giet net om folle minsken.

Ien fan dy, fierders hiele aardige kollega’s is hikke en tein yn ús haadstêd. No dan soene jo eins wol ferwachtsje moatte (of júst net) dat se op har minst wol in bytsje Frysk ferstean kin. Foaral dy koarte berjochtsjes soe dochs kinne moatte. Mar nee hear, sy kin it net.

No is my dat dan fierder ek wol bêst, sa ferskrikkelik wichtich bin ik no ek wer net, mar ik krige dochs in bytsje in skuldgefoel oanpraat troch har doe’ t sy my der op oanspruts de ôfrûne wike. Har reaksje wie: doch it yn it Hollânsk, dan kin elkenien fan dyn “freonen” it lêze, oars hat it gjin doel en skriuw dy berjochtsjes. ‘Huh’.... dat wie eins it ienige dat ik sei. Sa’n koarte huh, net sa’n lange hege Húúh?, mar sa’n ien mei de toan nei ûnderen ta.

“Huh” dus... en fierder sei ik neat, ik tocht allinnich mar. En ik tocht... eins wol grappich. Sy fine dat ik mysels beperk troch allinnich yn it Frysk te skriuwen. En sy dan? Myn kollega’s dy’t al jierren yn Fryslân wenje, of der sels berne binne kinne net in wurd Frysk ferstean of lêze. Oer beperking sprutsen.

Ik tink dat as ik troch gean mei myn eigen skriuwerij en by mysels bliuw mear minsken reitsje kin dan te skriuwen yn in taal dy foar my kâld oanfield.

It kin ek oars: by it fuortgean fan myn wurk hjoed wie der ek in oar dy sei: “Ik kan het prima lezen hoor, en ik kom uit Eindhoven”. Mar ja, miskien telt dizze jonge net hielendal: punt 1: hy is  hiel snoad, en punt 2: syn freondinne hjit fan Jellema of sa.